Holy Cow!

WOW! Zo, India dus. Waar moet ik beginnen? Wat een mensen, wat een drukte, wat een geuren en kleuren, wat een gebouwen en vooral WAT een indrukken. Nou, laat ik het overzichtelijk houden en lekker bij het begin beginnen.

Donderdag 19 december was het dan zover: ik ging naar INDIAAAA om daar mijn vriendje te zien. Ik was al de hele dag ontzettend zenuwachtig en blij en de tijd kon niet snel genoeg gaan. Na een (voor mij dan) een lange 3,5 uur vliegen, landde ik om 22:00 plaatselijke tijd in Chennai. Chennai is een stad die redelijk in het zuiden van India ligt met meer dan acht miljoen inwoners. Toen ik naar buiten liep, hoefde ik niet lang te zoeken naar Niels want met zijn bijna 2 meter lange lengte, viel hij gelijk op tussen de Indische mannetjes die gemiddeld twee koppen kleiner zijn.
Aaaahhh!! Het was zo leuk om hem weer te zien, maar tegelijkertijd ook heel raar en onwerkelijk. Na drie maanden konden we elkaar gewoon weer in het echt ZIEN ipv dat stomme geskype en whatsapp. Het was echt heel speciaal :).

Na de volgende ochtend heerlijk relaxt te zijn wakker geworden in een vijf-sterren hotel, besloten we om Chennai te gaan verkennen. Toen besefte ik me opeens dat ik gewoon in INDIA ben! Tijdens mijn hele reis, heb ik toch het meest uitgekeken naar dit land. De drukte en chaos was ik inmiddels gewend, maar in India doen ze daar nog een schepje bovenop: het verkeer rijdt nog meer kriskras door elkaar heen en dat getoeter.. Pfff ik denk dat het nog beter voor je oren is om op een festival naast een box te staan, dan dat je een dag door India loopt. Wat een lawaai!

Tijdens de eerste 15 minuten van onze wandeling, zagen we gelijk al veel armoede: mensen met rare verminkingen wonen in hele kleine, zelfgebouwde huisjes en zodra ze je zien, staan ze gelijk in de bedel-modus. Erg zielig, maar het is niet te doen om aan alle bedelaars en straatkinderen wat te geven. Nu lopen ze soms al minutenlang met je mee en als je wat geeft, heb je straks de halve straat achter je aanlopen. Daarnaast zijn de straten inderdaad HEEL erg vies; overal waar je kijkt, zie je afval. Naast dat mensen de straten als een dumpplek gebruiken, wordt het ook door mannen gebruikt als een openbare wc. Zo komt het regelmatig voor dat je het ene moment door heerlijke geuren van het eten rondloopt en een minuut later kan je echt niet verder lopen zonder een sjaal voor je mond te houden omdat er een piswalm je tegemoet komt. Inmiddels zijn we hier aangewend (voor zover je aan pislucht kan wennen haha) en weten we dat dit erbij ‘hoort’.
Naast de geuren, ben ik vooral onder de indruk van de kleuren. Al de vrouwen hier zien er zo mooi uit in prachtige, felgekleurde gewaden en bedekt onder de gouden sieraden en piercings. De straten zien er gewoon erg vrolijk uit! En dan heb je natuurlijk nog het staren van de mensen… Ik loop hier volledig bedekt rond, omdat iedereen ongegeneerd naar je staart omdat je wit bent en als je verder als vrouw zijnde niet je schouders en knieen bedekt, schijnen de mannen helemaal niet meer op te houden met kijken. Jammer voor ongeveer driekwart van mijn kledinggarderobe (en die is al zo uitgebreid haha) want het meeste kan ik de komende weken niet meer aan.

Oke, terug naar Chennai! Na een rondje te hebben gelopen, en wat nieuwe kleding gekocht te hebben, gingen we voor onze eerste Indische lunch. Mmmm… het eten kan ik hier wel aanwennen! Dat is zo lekker! Verder was het tijd om de rest van onze route te gaan plannen. We hebben maar vijf weken, en dat is in zo’n groot land niet genoeg dus we moeten keuzes maken. Al snel zijn we erachter gekomen dat reizen in India niet zo makkelijk is als in de rest van Azie. Nu snap ik pas wat er bedoelt wordt dat het in bv Thailand erg makkelijk is om plek A naar plek B te komen: je stapt gewoon een travelagency binnen, je zegt waar je heen wilt en waar je nu verblijft. Je wordt de volgende dag opgehaald met een minivan bij je hostel en daarna reis je met een bus/boot verder en kom je aan op je bestemming. Hier zijn de travelagency’s een stuk schaarser (in Chennai helemaal niet) dus je moet zelf bij de trein/busstation een kaartje kopen (waar het op z’n zachtst gezegd nogal chaotisch is) en vaak is het zo dat je niet eens naar een bepaalde plek kunt komen tenzij je dagen extra te tijd hebt om om te reizen.
We wilden graag naar twee wat kleinere dorpjes in India, maar door gebrek aan goede verbindingen hebben we die moeten skippen. Nu weten we inmiddels dat je eigenlijk niks moet plannen (of iig geen strakke planning moet hebben), en bij een station moet vragen waar je gewoon naartoe kan.
Zo worden teleurstellingen voorkomen en bespaar je een hoop frustraties, heb ik inmiddels gemerkt ;). Nu hadden we dus een treinticket geboekt naar Bangalore terwijl dat totaal niet op onze planning stond. Verder ging deze trein ook 12 uur later dan dat we wilden , dus hadden we nog een extra dag in Chennai.

We zijn die dag naar naar Marina Beach gegaan: een van de populairste en grootste stranden van India. Zoooo, wat een strand is dat zeg. Het was echt immens! Duizenden mensen liepen over het strand, tussen allemaal kraampjes en beesten door. Wij waren daar ook de enige blanken, dus tijdens onze ‘romantische’ strandwandeling, werden we niet met rust gelaten haha. Vooral Niels is erg bijzonder met zijn lengte en de Indiërs willen allemaal heel graag weten waar we vandaan komen etc. en of we ‘just friends’ of getrouwd zijn. Om het gemakkelijk te maken zijn we hier getrouwd, want anders snappen ze het niet helemaal en daarnaast houden de jongens dan ook op met interesse in mij tonen. Win-win situatie dus :).

In de avond (om 00:00) was het tijd voor onze eerste treinreis. Sowieso was het de eerste keer voor mij sinds maanden dat ik met de trein ging. Toen de trein binnenreed, gebeurden er allemaal al gekke dingen; mannen doken de trein binnen via de open ramen (ja terwijl de trein nog reed!) en iedereen begon gelijk op de deuren te beuken dat deze open moesten zodat zij snel een plekje op de stoelen konden bemachtigen. Wij hadden gelukkig tickets voor een sleeperclass geboekt, waar je bed nummer al vast staat dus dit werd ons bespaard gebleven. Wat een trein trouwens, dit is echt wel een paar stappen terug in de tijd. Hoe de wc’s eruit zien, bespaar ik jullie behalve dat de deuren niet sluiten dus de geur af en toe niet te harden is. Verder zat de trein vol met krijsende babies (brrr) en snurkende mannen (nog meer brr). Ik lag krampachtig op mijn keiharde bedje onze spullen in de gaten te houden terwijl Niels een verdieping boven me lag. Verder was het ook zo KOUD in de trein, want de ramen staan gewoon open en in de treinen zijn ook geen dekens ofzo (of ben ik nu erg verwend dat ik een smoezelig dekentje had verwacht in een slaapklas haha?).

Zonder geslapen te hebben, reden we om 05:30 Bangelore binnen. Dit station was ook weer een lekkere chaos: hele families waren zich aan het verplaatsen (waarnaar toe en vooral waarom zo vroeg?! Is mij een raadsel, maar naast dat mensen graag naar ons kijken vind ik het vooral erg leuk om naar deze mensen te kijken) en vooral veel slapende mensen op het station. We hadden van te voren al een hotel geboekt, en toen we daaraan kwamen konden we eindelijk paar uur slaap inhalen.

Bangelore wordt ook wel ‘The Garden City’ genoemd. Overal waar je kijkt is het dan ook groen en er zijn veel parken in deze stad. Daarnaast is deze stad ook één van de schoonste steden van India en verder is erg modern met Westerse winkels en goede koffie. We zijn twee dagen in Bangalore geweest en twee keer hebben we door een park gewandeld en vooral een beetje de stad verkent. Ook hier weer erg lekker gegeten trouwens, en na even zoeken, vonden we een tentje waar ook bier wordt verkocht. Dat is ook anders dan met de rest van Azië: je kunt niet overal zomaar alcohol kopen. Zwaar leven ;).

Op 24 december vertrokken we in de middag naar Goa. Het plan was niet om tijdens Kerstavond in de trein te zitten, maar zoals ik al heb gezegd hebben we niet veel keuze uit de treinen (laat staan treintijden) dus moesten we Kerstavond in de slaaptrein doorbrengen. We zaten in totaal vijftien uur in de trein en ook dit was weer een ervaring. Overdag vond ik het leuk; lekker naar buitenkijken en wat van de landschappen zien. Ook in de trein vindt trouwens ieder moment wel iets plaats: zijn het niet de mannetjes die chai (mierzoete thee) verkopen, dan zijn het wel zingende bedelaars of gewoon mensen die even naast ons komen zitten om met ons een praatje te maken.

De nacht was iets minder leuk en toen we rond 05:00 Margao (een plaats in Goa) binnenreden hadden we nog steeds niet geslapen. Maar goed! We waren in Goa!! Met Kerst! Iets dat we allebei erg graag wilden.
We hadden een hotel geboekt bij Patnem en Palolem Beach in de buurt; twee stranden die erg mooi zijn en het minst toeristische van allemaal. Alsnog was het hier erg druk met toeristen, maar ik vond het ook wel weer leuk om niet als enige blanke door de straten te lopen. Daarnaast zijn ze hier minder streng met kleding, dus kon ik ook gewoon weer mijn andere kleding aan. Na dat we in het hotel een paar uur slaap hadden ingehaald, konden we nu toch ook echt Kerst gaan vieren (het was inmiddels Eerste Kerstdag!). Dit hield vooral in dat we lekker in de zee lagen en vooral genoten van het niets doen haha.

Ik vind dat er in Goa een erg fijne sfeer hangt; alleen al voor deze plek zou ik zo weer terug willen naar India. Tijdens Kerst waren er ook een aantal grote feesten (eentje van zelfs vijf dagen lang), maar we hadden niet zo’n behoefte om de extreme drukte op te gaan zoeken, want het is in India al druk genoeg en hier konden we even wat rust pakken voordat we door zouden gaan reizen. We zijn in totaal drie dagen in Goa geweest en we hadden o.aa een scooter gehuurd om wat meer van deze provincie van India te zien. Goa is de kleinste provincie van India dus met een scooter zijn de verschillende plekken nog best bereikbaar. Zo hebben we een –bijna- uitgestorven strandje gevonden en de natuur was heel erg mooi. Verder hebben we vooral aan het strand gelegen en lekker gegeten. Zo aten we één avond een tiger prawn die de grootte had van een kreeft. Niet verkeerd :)..
In Goa hebben we ook de eerste Holy Cows gespot! Ik vind het zo leuk dat midden in de drukte van het verkeer gewoon heel chill koeien lopen die zich nergens iets van aan trekken. Het is gewoon een erg grappig en geeft een leuk gezicht.

Op zaterdag 28 december stond weer een nieuwe plek op de planning: Udaipur. Deze stad ligt in het noorden van India en het plan was om met de trein te gaan. Deze reis zou alleen dertig uur (DERTIG!!!!) uur duren, dus om onszelf deze ellende besparen, hebben we een (veel te duur) vliegticket geboekt. Tijdens onze vlucht vlogen we eerst naar Mumbai om daar een vlucht naar Udaipur te pakken. Mumbai is de grootste stad van India met meer dan 21 miljoen inwoners. Ik vind het soms zo onwerkelijk hoe groot dit land is. Deze stad heeft gewoon meer inwoners dan Nederland! We hadden expres besloten om deze stad over te slaan. We gaan namelijk nog andere grote steden bezoeken, en na een beetje research en uit verhalen gehoord te hebben, schijnt deze stad niet echt gezellig te zijn en vooral uit erge armoede bestaan. Tijdens de vlucht zagen we ook onwijs veel sloppenwijken die zelfs helemaal tegen het vliegveld aan waren ‘gebouwd’.

Na weer een korte vlucht, landden we om 21:00 in Udaipur en uurtje later kwamen we bij ons guesthouse aan. Door een overboeking (gok ik) kregen we een upgrade naar een van de beste kamers van dit guesthouse. Wow! Onze kamer had prachtig uitzicht over Picola Lake en verder ziet de kamer er gewoon piccobello uit.

Udaipur wordt ook wel ‘The City of Lakes’ en ‘Venice of India’ genoemd. Kortom; het is gewoon een erg romantische stad vol met kleine straatjes, bruggetjes, veel leuke winkeltjes, eettentjes en schattige restaurants. De gebouwen zijn hier ook erg mooi en bijna alle restaurants en hotels/guesthouses hebben een rooftopbar waardoor je prachtig over de stad kunt uitkijken. Ik ben fan! Hier lopen de koeien trouwens overal (ik botste gister nog tegen een koe aan terwijl ik naar boven naar de gebouwen aan het kijken was haha) gezellig samen met de honden, geiten en ezeltjes.

Gister zijn we naar de City Palace geweest, een paleis dat in 1500 is gebouwd. Dit is een erg mooi gebouw, maar het was vooral DRUK! Zelfs om naar de uitgang te kunnen, stond een lange rij. Wat blijkt nou; heel India heeft tien dagen vakantie en alleen al in Udaipur zijn 10.000 Indische toeristen. Gezellig ;). Na het paleis hebben we urenlang door de stad geslenterd en vooral om ons heengekeken en in barretjes de warmte opgezocht. Het is hier een stuk kouder dan in het zuiden dus vooral in de avond kun je niet naar buiten zonder een dik vest en een sjaal om.

Omdat Udaipur ons zo goed bevalt, hebben we besloten om hier Oud & Nieuw te gaan vieren. Of hier ook daadwerkelijk iets te beleven valt, zullen we morgen ontdekken maar we gaan in ieder geval uiteten bij een chique restaurant dat prachtig uitzicht heeft over het meer. Ik ben benieuwd! Wij wensen iedereen alvast heeeeeeeeeeeeeeel veel plezier morgenavond en een gelukkig nieuwjaar!!
Veel liefs!