Incredible India; het land van extremen.

Het avontuur India zit er ook alweer op. Maar niet voordat ik jullie vertel over de laatste anderhalve week. Komtie!

Op 15 januari vertrokken we naar de hoofdstad van India, Delhi! We besloten om vanuit Jaipur met een localbus te gaan. Dit ging allemaal een stuk soepeler dan verwacht en om 09:30 zaten we in de bus. Top! Na vier uur rijden kwamen we in de stad aan. We dachten er al bijna te zijn, maar nee we stonden nog ruim twee uur in de file voordat we bij de halte aankwamen. Welkom in één van de drukste steden van India! We sliepen trouwens in een leuk, wat toeristischer deel van de stad: Parharanj.

De dagen in Delhi hebben we voornamelijk de toerist uitgehangen. We zijn er in totaal drie volle dagen geweest en we zijn o.a. naar de Indian Gate geweest, de Lodi Garden (leuk, een stukje groen in een stad!), Qutub Minar en we hebben vooral heel veel gelopen. De laatste dag hadden we bewaard voor het leukste (of ergste haha) namelijk Old Delhi. Zoals de naam al doet vermoeden is dit het oude gedeelte van de stad. Zoooo….. dat is inderdaad wel even iets anders. Wat een MIERENHOOP! Bizar. Alles van India lijkt hier samen te komen op één plek; alles krioelt door elkaar heen. We hebben uren door steegjes en straatjes gedwaald, maar op een gegeven moment konden we ons niet meer normaal voortbewegen en besloten we dat het maar tijd was om te gaan. De sfeer in dit stadsdeel vond ik erg leuk; je ruikt hele sterke geuren van kruiden, eten, wierook en natuurlijk pis en verder heel veel mensen, winkels, scooters, rickshaws, koeien en apen. Erg indrukwekkend, maar na een paar uur word je knettergek haha.
De dagen dat we hier waren was het ijskoud en onwijs mistig dus dat was wel een beetje jammer. Maar verder vonden wij het een erg leuke stad, ondanks de verhalen van veel mensen die zeiden dat de stad tegenviel.

Op 19 januari ging de wekker om 04:00 (meeehhhh) en om 06:00 zaten we in de trein richting Agra voor de Taj Mahal! Tijdens de treinrit werd onze bui steeds sipper want het was ZO enorm mistig, dat je niet verder dan een paar meter kon kijken. Dit ga je toch niet menen?! Al weken keek ik uit om de Taj Mahal te zien, en nu leek het erop dat we helemaal níks konden zien.
Om 08:30 kwamen we aan en we besloten om een rickshaw te nemen om ons rond te laten touren. Het plan was om een aantal bezienswaardigheden van deze stad te gaan zien. Onze eerste stop was bij de Baby Taj Mahal (dit is niet de echte naam, want die ben ik vergeten). Dit gebouw wordt zo genoemd omdat het 25 jaar voor de echte Taj Mahal is gebouwd en de Taj Mahal is hierop geïnspireerd. Dit gebouw vond ik al erg mooi (en we konden het zien haha!). Als tweede gingen we naar het fort. DRUK! En niet alleen door toeristen, maar ook van miljoen mannetjes die allemaal tegelijkertijd iets van ons moesten. In heel India is dat al zo maar hier was het extreem. De mist was inmiddels wat opgetrokken, dus toen we door het fort liepen konden we ook echt wat zien :). Na de lunch was het dan eindelijk tijd voor de grande finale: DE TAJ MAHAL! Maar onze moed zakte alweer in onze schoenen toen we de gigantische rij zagen voor de ingang. Het was zondag en ook half India had besloten om naar dit gebouw te gaan. Maaaarrrrrr natuurlijk hadden wij weer super expensive tickets en dat hield in dat wij de rij konden skippen.

*TROMGEROFFEL* Dames & Heren: daar issie dan…… de Taj Mahal! Waaaaaaaaauwwwww!!!!! Wat een mooi, bizar en immens vet gebouw!!!! Het duurde even voordat we ons niet meer irriteerde aan al die Indiërs, maar nadat we ons hierbij neer hadden gelegd konden we volop gaan genieten van dit wereldwonder. Ook van binnen was het erg mooi. Na een tijdje brak zelfs het zonnetje door en leek het net alsof de Taj Mahal licht gaf. Super!

We hadden van te voren besloten om niet in Agra te blijven (buiten deze bezienswaardigheden is deze plaats niet leuk) en om in de avond meteen per trein door te reizen naar Varanasi. Toen we om 20:00 aankwamen bij het station bleek onze trein ZES UUR vertraging te hebben! Pfff… Na veel gedoe kregen we ons geld terug en probeerde we op een andere manier naar Varanasi te komen. Het was heel frustrerend allemaal, want we werden de hele tijd naar verschillende mannetjes gestuurd die geen Engels spraken en die het verder ook niet boeide wat er met ons moest gebeuren. Uiteindelijk werd ons verteld dat er nog twee tweede klas kaartjes over waren voor de trein van 21:00. We wisten dat dit geen fijne optie was, maar we hadden ook niet echt een andere keuze en besloten maar om die te nemen. Een mannetje wist ons nog wel doodleuk te vertellen dat we goed op onze plekken moesten letten, want anders zouden we veertien uur moeten staan (ja de treinreis zou veertien uur duren!). Daarnaast vertelde Niels dat de tweede klasse echt niet leuk is. Ik weet niet of jullie mijn eerste verhaal van India nog herinneren waarin ik schreef dat, terwijl de trein nog binnenreed, mensen door de open ramen naar binnen sprongen en keihard op de deur begonnen te rammen?! In de tweede klasse zijn namelijk niet genoeg zitplekken en mensen doen er alles aan om een plekje te bemachtigen. Zo wordt er met stokken geslagen en worden mensen opengekrabd om er maar voor te zorgen dat de plek niet wordt afgepakt. Op dat moment zag ik het écht even niet meer zitten.. Terwijl we aan het wachten waren, raakte Niels met een man aan de praat. Toen hij hoorde welke tickets we hadden, schrok hij zich rot en kon alleen maar zeggen: ‘No general class, no general class. People are poor, very poor.’ Nou dat wisten we nog niet! Maar, hij had ook een tip wat onze redding is geweest: als de trein binnen komt, moesten we opzoek gaan naar een conducteur. Vaak zijn er namelijk sleeperclass tickets over en dat weten zij. Als dit niet het geval zou zijn, dan moesten we daar maar op de grond gaan slapen, alles beter dan de tweede klas. Er was nog een ander mannetje, die erg onder de indruk was van Niels, Allock en die had er zijn missie van gemaakt om ons te helpen. Dat is altijd weer zo grappig in dit land; heb je net een veel hoop gedoe gehad met mensen die je níet willen helpen, staat er opeens een vriendelijke man naast je die alles voor je wilt doen. Allock was namelijk zelf in Berlijn een keer goed geholpen door Duitsers toen hij verdwaald was en hij had nu een taak om dit voort te zetten ;). Toen de trein binnenreed vonden we samen met Allock een conducteur en met zijn help, hadden we twee tickets voor de sleeperclass. Pfieuww…. Wat een dag. We waren he-le-maal gebroken zoals je je waarschijnlijk wel kunt voorstellen.

De dag dat we aankwamen in Varanasi hebben we vooral gebruikt om bij te komen. Varanasi is een hele bijzondere plek: de heiligste plaats voor Hindu’s in India. Door Varanasi loopt de heilige rivier Ganges. Naast het vele baden en het wassen van de kleding in deze hele ranzige rivier, worden er ook lijken verbrand. De eerste keer was het een beetje gek om een lijk te zien liggen, ook al is het wel ingepakt maar soms zie je wel een voet o.i.d., maar na een tijdje keken we ook daar niet meer raar van op. In Varanasi hangt er verder een ontspannen sfeer; iets dat we helemaal niet hadden verwacht. Verder is het wel heel erg vies, want ook hier is het weer een koeien en hondenparadijs en overal liggen daklozen. Wat ook wel gek is, dat dus overal mensen hun kleren aan het wassen zijn in de rivier en nog geen vijf meter verderop staan paar mannen in het water te pissen. En weer iets verderop worden er een paar lijken verbrand terwijl daarnaast kinderen een spelletje aan het spelen zijn. Hoezo tegenstrijdig?!

Helaas bleef het niet bij alleen leuk ronddwalen door deze plaats; ik werd hier erg ziek. Geen voedselvergifteging wat ik in Cambodja heb gehad, nee één of andere klote bacterie die nog steeds niet helemaal uit mijn lichaam is. Ik kreeg 39 graden koorts, mijn hele lichaam deed pijn en verder kon ik niet verder dan de wc en het bed komen. Ik heb uiteindelijk een vijfdaagse antibioticakuur gekregen. Echt heel kut allemaal, want we hadden nog een paar dingen op de planning die we wilden doen, maar daar is het helaas niet van gekomen. Die bacterie was erg besmettelijk en hoe voorzichtig we ook waren, Niels is nu ook ziek geworden. Gelukkig geen koorts, maar gewoon niet topfit.

Nog steeds niet beter vertrokken we uit Varanasi, omdat we door moesten naar Kolkata. Vanuit deze plek vertrekt namelijk ons vliegtuig naar Myanmar. Deze treinreis zou weer veertien uur duren, maar het heeft ons uiteindelijk 21 uur gekost. Bleh, het was echt geen pretje om ziek in zo’n vieze, alles behalve comfortabele trein te zitten om over de wc’s maar niet te spreken. We hadden trouwens wel heel erg mazzel…. Terwijl de trein uit Varanasi langzaam wegreed, besloten Niels en ik om nog maar een extra laag kleding aan te trekken voor de nacht. Totdat onze buurvrouw, je zit in coupés met zes andere mensen, keihard boven te gillen. Wat gebeurde er; een jongen was onze coupé binnengestapt omdat hij zag dat wij met twee andere backpackers in deze coupé zaten en hij overduidelijk iets wilde stelen. Omdat wij onze tassen goed bij hielden en de trein steeds sneller begon te rijden én omdat onze Indische buurvrouw haar tas niet zo goed bij d’r had, besloot hij maar om haar tas mee te nemen om daarna gelijk uit de open deur te springen. Pfffffff… heel erg zielig voor die vrouw want ze moest ook huilen want ál haar belangrijke dingen waren gestolen, maar we waren ook zo blij dat het niet onze tassen waren… We hoorden dus achteraf dat het vaker in deze coupé gebeurd, omdat dit één van de weinge coupés is waar alle toeristen bij elkaar zitten. Erg makkelijk dus voor dieven om iets te stelen en om daarna meteen de trein uit te springen. Dit was dus een redelijke spanning & sensatie aan het begin van onze 21 uur-durende reis.

De 25ste zijn we laat aangekomen in Kolkata ook wel de City of Joy genoemd. Ik vond dit gelijk een leuke stad! Je ziet hier erg veel Engelse invloeden en de eerste keer dat ik door de straten liep, had ik het gevoel alsof ik door Londen liep. Totdat ik een man zijn broek naar beneden zag trekken en tegen de muur aan begon te pissen. Eeehh nee, ik zat echt nog steeds in India ;).

Nu is het de 27ste en op dit moment zitten we in het vliegtuig onderweg naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar. Niet wanneer jullie dit lezen natuurlijk, dat zou een beetje gek zijn. Ik ben inmiddels weer bijna helemaal beter, alleen Niels nog niet. Maar we hebben goede hoop dat dit in Myanmar allemaal snel over gaat! Weer een nieuw land, dus weer een nieuw avontuur. Ik heb er zin in! 

Liefs xx