Take it Easy, take a Rider

In mijn vorige verhaal was ik gebleven bij het superchille resort waar ik en Milou in verbleven. We bleven nog een dag langer in Hoi An en besloten om naar het SunFlower Hotel te gaan. Dit hotel zit VOL met backpackers en uiteraard kwam ik weer mensen tegen die ik al eerder had ontmoet. Gezellig! 's Avonds was het Halloween (31-10) en dat moest natuurlijk gevierd worden. Gekleed in mijn nieuwe jurk die ik heb laten maken (en die helaas ook weer kapot is, pff echt H&M-kwaliteit ;)) ging ik dan op stap. Voor zover je het hier stappen kunt noemen. Zoals jullie ondertussen wel weten is uitgaan in Azie niet echt mijn ding, maar het was uiteindelijk nog best leuk!

Brak en wel werden we de volgende dag rond 17:00 opgehaald om naar onze volgende bestemming te gaan: Dalat. Deze plek ligt ongeveer in het midden van Vietnam. Je gelooft het nooit, maar zonder veel gedoe hadden Milou en ik gewoon goede plekken in de bus en werd er niet aan mij getrokken en tegenaan geduwd. So far, so good! Tenminste, dat dacht ik.. Tot de buschauffeur begon te rijden. De beste man dacht volgens mij dat we werden achtervolgd, want hij reed KEIHARD, de bus zwalkte van links naar rechts en om over de missende schokdempers maar niet te spreken. Ik, en nog meer mensen, dachten dat ons laatste uur had geslagen en dat we in het ravijn zouden kieperen. Gelukkig brak er geen paniek in de bus uit, anders was het helemaal compleet geweest. Geheel verwacht kwamen we dan ook driekwartier eerder, om 11:30, aan in Dalat. Milou en ik doken het eerste de beste hotel in om daar een paar uur slaap in te halen.

In de avond moest er toch echt gegeten worden, dus liepen we een beetje door Dalat. Voor zover ik een oordeel kan geven, vind ik dit niet echt een boeiende plaats. Maar we waren dan ook voor een andere reden naar deze plek gegaan, namelijk voor de Easy Riders. Easy Riders zijn Vietnameze mannen waarbij je een aantal dagen achterop de motor zit. Deze mannen brengen je langs allemaal plekken waar je anders niet zo snel zou komen en ze vertellen veel over het land. Omdat ik nog niet echt het gevoel had Vietnam te kennen, leek mij dit een perfecte manier om dat te gaan ontdekken. We waren in eerste instantie van plan om maximaal een trip van twee dagen te boeken, maar als snel zagen we in dat drie dagen toch beter is want dan zie je net iets meer van het land. Ten minste, dit werd ons verteld want natuurlijk willen zij dat we langer gaan, maar te brak om te protesteren zijn we akkoord gegaan met drie dagen. Tijdens deze dagen zouden we door de Central Highlands van Vietnam gaan touren.

Een tikkeltje zenuwachtig werden we de volgende dag al vroeg in de ochtend opgehaald. Ik moest achterop bij mister Tri, een schattig en wat ouder ventje met grijs haar en Lou zat achterop bij de bijdehante mister Mui. Onze backpacks werden strak achterop gebonden en klaar waren we voor de trip!
Ik kan nu tot in detail gaan beschrijven wat we deze drie dagen hebben meegemaakt en hebben gezien, maar ik denk dat het nogal een droog verhaal gaat worden. Hiervoor spreken foto's toch meer voor de verbeelding, maar het internet is overal zo traag dat het bijna onmogelijk is om paar foto's up te loaden. Dus hou ik het bij een goede samenvatting :). Zo zijn we onder andere naar een wezel-koffieplantage geweest (zielig, want die wezels zitten in kleine hokjes opgesloten), een zijdenfabriek, werden we door Mui opgemaakt met traditionele make-up (dat zag er echt fantastisch uit haha) hebben we rare, maar ook lekkere dingen gegeten. We hadden hier niet de keuze uit Aziatisch of Westers eten; nee we aten precies wat onze Easy Riders ook aten. We zijn langs een familie geweest die zijdenwormen houdt en die letterlijk tussen deze beesten leven (iehl) en we zijn naar een superarm dorpje geweest waar we ijsjes voor de kleine kinderen hebben gekocht. Dit alles was alleen nog maar dag 1 en ik heb niet eens alles genoemd. In de overige dagen zijn we nog naar een bakstenenfabriek geweest, heb ik met andere vrouwen sojabonen zitten te sorteren, heb ik gezwommen in een prachtige waterval en ik weet nu hoe noodles en chopsticks gemaakt worden. Naast dat we veel dingen bezocht hebben, was de omgeving echt prachtig.In drie dagen tijd hebben we ruim 600 kilometer, door bijna alleen maar gebergte, afgelegd. De Central Highlands van Vietnam zijn super mooi!

Ik kan ook iedereen aanraden zo'n trip te maken. Ik heb zoveel meer respect gekregen voor de Vietnamezen, die meestal in armoede leven en ik weet nu ook meer wat de oorlog hier heeft aangericht. De trip is niet goedkoop, 45euro per dag excl. eten en drinken, maar het is het echt meer dan waard. Mocht je geinteresseerd zijn, en zeker willen weten dat je niet met copycats op pad gaat (wat helaas veel gebeurd, maar van te voren hadden we wat informatie opgezocht over goede Easy Riders) is dit de website: dalat-easyriders.com. Verder is het totaal niet zo toeristisch als ik had verwacht, ik ben in totaal maar zes andere toeristen tegengekomen. Tot zover het verkooppraatje haha.

De laatste dag kwamen we rond 16:00 aan in Bao Loc. We werden hier op een bus gezet en om 22:00 kwamen we aan in de hoofdstad van Vietnam: Ho Chi Minh. Het was dat ik helemaal kapot was (die drie dagen achterop de scooter hakten er behoorlijk in), want ik kreeg de omgeving van de stad niet helemaal mee. We stopten voor een hostel, Eco Hostel, en we besloten meteen om hier de nacht door te brengen. Slaaaaapen... Het hostel is trouwens prima: het is gloednieuw en je hebt een eigen cabine voor ongeveer 4,50 euro per nacht. Als je claustrofobisch bent aangelegd is het niet helemaal handig en Milou sliep dan ook met haar hoofd buiten de cabine haha.

De volgende dag was het dan tijd om de stad te gaan verkennen. Wauw! Deze stad heeft maar liefst 10 miljoen inwoners. 10 MILJOEN! En ik denk dat er 7 miljoen scooters rijden. Wat een drukte! Maar juist daardoor super leuk vind ik. Wel word je overal gewaarschuwd voor zakkenrollers, dus daar moet je goed op letten. In HCM heb je veel leuke wijken, je kunt overal lekker eten en ons hostel ligt middenin de backpackersstraat. Dat is trouwens heel grappig: 's avonds zit je op straat te drinken in allemaal kleine, plastic stoeltjes (echt heerlijk met dit hitte, want man man man want is het hier toch heet! Dus je glijdt lekker van die stoeltjes af) maar dat is eigenlijk illegaal. Voor zover hier iets illegaal kan zijn trouwens! Overal lopen namelijk bedelende kinderen rond, de Aziatische vrouwen liggen hier voor het grijpen en om over het verkeer maar niet te spreken. Maar goed, soms wordt er omgeroepen dat de politie komt en dan moet iedereen als een bezetene de stoeltjes en tafeltjes langs de kant van de weg zetten en net doen alsof er niks aan de hand is. Na een tijdje word alles gewoon weer op straat gezet en kun je verder gaan waar je gebleven was. Dit houdt dus in lekker verder bier drinken ;).

Naast drinken heb ik ook culturele dingen gedaan. Zo zijn we naar de CuChi-tunnels geweest; een groot netwerk van ondergrondse tunnels in het district Cu Chi van Ho Chi Minh. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat vrijwel onder het hele land doorloopt. In deze tunnels zaten verschillende militaire groepen tijdens de Vietnamoorlog. Soms is het zo bizar om te bedenken dat hier ongeveer veertig jaar geleden nog oorlog was! Helaas was deze trip onwijs toeristisch en viel het daardoor een beetje tegen. Er werd verteld dat wij ook 100 meter lang in die tunnels mochten lopen, nouja eerder kruipen, maar dit werden er maar 40 ivm de drukte. Jammer, maar alsnog erg indrukwekkend om dit te zien! Na de tunnels zijn we naar het War Museum geweest. Dit was nog veel indrukwekkender dan de tunnels; vooral de kamers waarin vele foto's hingen van mensen en babies die zwaar gehandicapt zijn door het gebruik van Agent Orange. Wel wordt alles door de ogen van Vietnam verteld, dus echt objectief tov Amerika is het niet, want Vietnam heeft Amerika ook verschrikkelijke dingen aangedaan. Maar als ik aan die beelden terugdenk, krijg ik weer kippenvel.
De dag daarna zijn we de Bitexco Financiel Tower ingegaan. Dit gebouw is het op een na hoogste gebouw van Vietnam en bestaat uit 68 verdiepingen! Je kunt maar tot de 49ste verdieping komen, maar alsnog wat het super mooi want je kijkt uit over heel HCM.

Hierna (we leven nu op 09-11) werd het weer tijd voor een nieuwe bestemming: Phu Quoc Island. Dit keer besloten we om de nachtbus en ook de boot over te slaan (ik hoef vast niet uit te leggen waarom) en pakten we heel luxe het vliegtuig naar dit eiland! Haha, in werkelijkheid bleek het maar 3 dollar duurder te zijn om met het vliegtuig te gaan, dus de keuze was snel gemaakt. Na welgeteld 55 minuten waren we alweer geland. Je merkt goed dat het een eiland is, want ook de prijzen liggen een stuk hoger van de hotels en het eten/drinken. In de avond hebben we heerlijk gegeten op de night market; je kunt hier je eigen stuk vis (dood of nog levend) aanwijzen die zij op de bbq voor je bereiden. Je kunt ook kiezen uit slangen, kikkers en haaien maar die liet ik deze keer aan me voorbijgaan. En oja, mocht je ooit nog de behoefte krijgen om hond of kat te gaan eten, dan is Vietnam zeker wat voor jou.

Voor de rest van de dagen, hadden Lou en ik een scooter gehuurd. Het eiland is een stuk groter dan verwacht, dus je hebt wel zo'n ding nodig. Na een uur rijden vanaf ons hotel, kwamen we aan op het mooiste strand dat ik ooit gezien heb: Sao Beach. Wit zand, turqouise zee en natuurlijk palmbomen. Het enige nadeel is dat het hier stikt van de Russen (net zoals op de rest van het eiland) en die verpesten het toch wel een beetje. Wat zijn die Russen toch een stel luidruchtige lompen boeren. Maar buiten dat, was het strand toch wel een paradijs. 's Avonds weer lekker vis gegeten; prawns en een zeebaars voor 5,20euro. Daar doe je het in Nederland niet voor ;).
De rest van de dagen zijn we het eiland door gecrossed. In het begin een beetje wennen qua verkeer, maar ook ik toeter er nu vrolijk op los als een echte local haha. Buiten de stranden om, ben ik niet echt gecharmeerd van het eiland. Ik vergelijk het met een bouwput met af en toe mooie plekken. De wegen zijn echt verschrikkelijk en overal zijn ze aan het bouwen. Verder was het ook best rustig qua backpackers, maar dat komt denk ik omdat de prijzen hier dus veel hoger liggen. Wel heb ik hier goed aan mijn kleur kunnen werken en fijn kunnen chillen na het drukke HCM ;).

Gister, 14-11, ging de wekker weer vroeg, want het volgende land stond op de planning: Cambodja! Een maand Vietnam is voorbij gevolgen! Inmiddels ben ik dus in een nieuwe land, maar hoe en wat bewaar ik voor de volgende keer:).

XXX Quirine