Magische Angkor Wat

Hallooooo allemaal!

Mijn reis in Cambodja begon in Sihanoukville; een plaatsje in het zuiden van Cambodja aan het strand. Maaarrr, eerst moesten natuurlijk weer het visum worden geregeld. Zoals altijd was het ook deze keer weer een gedoe en moesten we vooral lang wachten. Toen we 'm eindelijk hadden, dachten we nu moeiteloos het land binnen te kunnen. Helaas. Eerst moest ik door een heuse 'medische keuring'. Een streng kijkend mannetje richtte een apparaat op m'n hoofd waarmee hij de temperatuur kon opmeten. Van te voren was ik al gewaarschuwd voor deze geldklopperij want eigenlijk is dit nergens voor nodig. Maar nee, volgens deze man mocht ik anders ECHT het land niet in. Goed, mijn temperatuur bleek in orde te zijn en ik kreeg een soort van certificaat mee waarop stond dat ik gezond was. Maar mocht ik hoesten, niezen of koorts krijgen dan moet ik naar een nummer bellen voor een dokter. Kostte voor deze grap? 1 dollar! Die ene dollar maakt mij niet zoveel uit, ik vind het meer bijzonder dat dit de overheid is die dit heeft bedacht voor de toeristen. Na goedgekeurd te zijn, mocht ik het land in! Welcome in Cambodia! :)
Het eerste woord wat trouwens in mij opkwam toen ik Cambodja binnenreed? Arm! Arm in vergelijking met Thailand en Vietnam en ook armer dan Laos. Dat zie je niet alleen aan de huizen (krotten) waarin de mensen leven, maar ook aan de hoeveelheid bedelende kinderen en aan de dieren. Lopen er in Vietnam goedgevulde koetjes rond, in Cambodja steken de botten er langs alle kanten uit. Echt gek dat een land zoveeeel kan verschillen!

Goed, na een paar uur rijden kwamen we in de avond in Sihanoukville aan. Milou en ik hadden een beetje pech met de hostels daar, want die waren niet heel fijn. Helaas hadden we niet veel keuze, omdat het hoogseizoen is aangebroken. Voor het eerst sinds mijn reis heb ik moeten zoeken naar een slaapplek. Hiermee werd duidelijk dat ik vanaf nu alles van te voren moet boeken. We zijn 2,5 dag in Sihanoukville geweest en vooral een beetje het stadje verkent en op het strand gelegen. Strand is heel chill, de plaats vind ik minder boeiend. Het is namelijk geen mooie plek qua natuur of gebouwen en er valt buiten uitgaan en op het strand liggen ook weinig te beleven.

Op 17 oktober was het dan tijd voor een nieuwe bestemming; Koh Rong Island! We moesten vroeg verzamelen en om 10:00 kwamen we aan. Gelukkig hadden we een bungalow die avond daarvoor geboekt, want het eiland zat vol. Stampvol. Wat bleek nou, die avond was er op een eilandje vlakbij (Koh Rong Samloem) een Fullmoon Party. Oeeiii, dat wisten Lou en ik niet van te voren! Na lang twijfelen, werd ik toch overgehaald om mee te gaan. Ik was erg moe van de slechte nachten daarvoor en daarbij zou de boot naar Koh Rong Samloem om 23:30 vertrekken en de eerste boot terug zou pas om 07:00 zijn... Overdag een beetje op het strand gehangen en ik kwam, natuurlijk, bekenden tegen die ik al eerder had ontmoet. Zij gingen ook allemaal naar de Fullmoon Party dus ik had er nu wel zin in! Om 23:30 was het dan tijd om te gaan. De boot zou maar 30 min duren, maar vanwege de sterke stroming kwamen we pas om 01:00 aan. Zoals te verwachten, was het feest niet heeeel boeiend, maar met een aantal drankjes en bekenden om me heen vermaakte ik me prima. Maarja, om het nou tot 07:00 uit te zitten... Gelukkig hoorden Lou en ik dat er een klein bootje om 05:00 zou vertrekken en wij konden meeee! :) Als ik nu aan deze tocht terug denk, bedenk ik me pas hoe gevaarlijk het was. Het kleine bootje vloog meters de lucht in en kwam telkens met een harde klap op het water neer (veel mensen hingen dan ook over de reiling, zeker in combinatie met de drank;)) en we moesten ook een gigantische omweg maken vanwege de stroming. Gebroken stapten we uit het bootje, maar toen ik later hoorde dat de grote boot pas om 12:00 (!!!) terug was gekomen, was ik blij dat ik toen al in mijn bedje lag.

De dagen daarna heb ik iedere avond in een ander bed gelegen, omdat alles steeds zat volgeboekt. En verder natuurlijk lekker op het strand gelegen! Koh Rong Island is nog best groot. Er zijn daar geen wegen, pinautomaten en er is maar van 17:00 tot 22:00 stroom. Verder is het lekker hippie-achtig met leuke restaurantjes, bungalows aan het strand en aan de andere kant van het eiland heb je een heeeeel mooi bounty strand. Hier is het ook een stuk rustiger (en veel schoner!) dan aan de andere kant van het eiland waar dus alle restaurants zitten. Ik had het helemaal naar me zin op dat eiland, totdat we op de laatste avond voordat we wilden vertrekken terug naar Sihanoukville, met een groepje hambugers gingen eten. Ja, ik hoor je al denken: neee waarom hambugers dat kan nooit goed gaan in Azie! Maar, ik had zoooo'n zin in Westers eten ipv rijst/noodles (en dat hadden meer mensen) dat we voor de "Best Burgers In Town" gingen, aldus de verkoper. Diezelfde nacht is Milou erg ziek geworden, en bij mij kwam het toen ik 's ochtends wakker werd. Godver, voedselvergiftiging.... Met pijn & moeite onze spullen ingepakt en onszelf naar de boot gesleept. Vanwege de nog steeds aanwezige stroming, vertrok de boot uren later. De boot zelf was ook geen pretje, maar dat hoef ik verder niet uit te leggen denk ik ;).
Lou en ik waren met twee andere Nederlandse meiden die ook ziek waren, maar zich iets beter voelde dan wij. Gelukkig konden zij een slaapplek in Sihanoukville voor ons regelen want daar hadden wij echt geen kracht voor.

Na een goede nachtrust, vertrokken Lou en ik de volgende dag naar de hoofdstad van Cambodja: Phom Penh! Gelukkig was de busrit maar kort (5 uur). Dat is sowieso fijn in Cambodja: de afstanden zijn niet zo immens als in Vietnam. We sliepen in de Mad Monkey; prima, groot en netjes hostel. De dagen daarna vooral rustig aangedaan, want ik voelde me nog steeds niet beter. In Phom Penh is het verschil tussen arm en rijk erg groot. Mad Monkey ligt in een rijke wijk en daar was ik wel blij om. Van andere reizigers die ik heb gesproken, zeiden sommigen zich onveilig in Phom Penh te hebben gevoeld. Ik ben niet in deze stad uitgeweest, maar als je dat wel doet schijn je heeeel veel sekstoeristen te zien. Sowieso is (kinder) prositutie een probleem in Phom Penh.

Ik kon moeilijk alleen maar ziek in bed blijven liggen; ik moest ook wat van de omgeving zien.Daarom ben ik naar de Killingfields geweest, voor de mensen die niet weten wat dat is, kijk aub even op Google want het is heel indrukwekkend en vooral ongeloofwaardig dat dit 40 jaar geleden allemaal is gebeurd. Bij de Killingfiels huurde ik audioapparatuur en deze leidde mij over de fields heen. Ik vond dit heel erg; op een gegeven moment sta je voor een gigantische boom waar babies tegenaan zijn doodgeslagen en ook hebben ze daar een monument waar 7000 schedels in liggen. Na de Killingfields ben ik nog naar de S21 gevangenis geweest. Hier werden gevangen gehouden voordat ze naar de Killingfields werden gebracht.

Op 24 oktober vertrokken Milou en ik naar Siem Reap! Hier had ik erg veel zin in, want ik had gehoord dat deze plek heeel erg leuk is. En dat is het! Waar de gezelligheid in Sihanoukville en Phom Penh ontbreekt, is het in Siem Reap sterk aanwezig. We sliepen in een fijn hostel (The Siem Reap Hostel) met zelfs een zwembad. Dit alles voor 7 dollar. Even een klein valuta lesje: in Cambodja betalen ze met Riel en met Dollar. Ingewikkeld? Ja. Want je krijgt je wisselgeld ook terug in beide valuta. Maarja, dit was alweer de vierde keer dat ik met nieuw geld in mijn handen stond, dus al snel went het. In Siem Reap heb je iedere avond een grote nightmarket en je hebt de Pub Street. Deze straat zit vol met (toeristische) eettentjes en barren. Erg gezellig!

De volgende ochtend ging de wekker vroeg. Namelijk om 04:00!! Om 04:45 werden we door een tuctuc opgehaald om de zonsopgang bij Angkor Wat te gaan bekijken. Angkor is een van de wereldwonderen en op deze plek staan heel veel oude tempels en ruines. Iedereen komt eigenlijk naar Cambodja om dit gezien te hebben, en wauw! Ik snap nu waarom. De zonsopgang bij Angkor Wat (de hoofdtempel) was echt magisch. We hadden erg geluk met het weer: het was helder en we konden de zon dus perfect zien opkomen. Erg veel foto's gemaakt, maar vooral erg genoten van dit moment. Zoals te verwachten, was ik niet de enige (maar gelukkig op tijd! Dus ik stond helemaal vooraan jeej. Is de wekker niet voor niets zo vroeg afgegaan) want mensen stonden rijen dik opgesteld. Na Angkor Wat, heb ik Bayon bezocht; een tempel met 216 hoofden. Ook deze tempel was erg mooi. De hele dag heb ik het gevoel gehad dat ik door de Efteling liep, en daarom kon ik het ook zo moeilijk bevatten dat echt mensen die jaaaaaaren geleden hebben gemaakt. Overdag nog wat kleine tempels bezocht en beklommen. Het was die dag snikheet, maar dat kwam ook omdat ik in kleren liep met lange mouwen. Maar mij hoor je verder niet klagen ;). Als laatste ben ik naar een reunie in de jungle gegaan: Ta Prohm, ook wel de Tomb Raider Tempel genoemd omdat die film hier is opgenomen.

Voor mij gevoel zat er alweer een dag op maar toen we terug kwamen bij het hostel was het nog maar 12:00! Snel een duik genomen en toen besloten Max (een jongen die we tijdens Angkor hadden ontmoet) Lou en ik om een "Food-Walk" te gaan doen. Alsof we nog niet genoeg hadden gelopen. Samen met een gids liepen we naar de nightmarket en hij schotelde ons allemaal typische Cambodjaans eten voor. Het was allemaal prima (niet heel indrukwekkend ofzo), totdat we bij de ingewanden kwamen. Na lang twijfelen gingen Lou en Max voor een stukje varkenshersen en ik ging voor een stukje hart. Mmm... Diezelfde avond wat wezen drinken in de Angkor, What? bar, maar ik voelde me weer ziek worden. Of kwam het door het varkenshart? De dag daarna maar weer rustig aangedaan.
Omdat we alledrie nog niet ECHT lekker gegeten hadden in Cambodja (ik vind de keuken hier niet zo), had ik via TripAdvisor een restaurantje uitgekozen: Haven. In dit restaurant werken kinderen die worden opgeleid tot kok, die anders op straat zouden zijn beland. We hadden geluk, want toen we aankwamen werd ons verteld dat er op z'n vroegst een plek was over twee dagen. Twee dagen?!?! Terwijl we teleurgesteld wegliepen, werden we terug geroepen dat ze vast wel iets konden fixen met de tafels. Nog geen vijf minuten later was er een plek voor ons vrijgemaakt :). Net op tijd, want de gastheer heeft die avond meer mensen moeten afwijzen dan dat er bij een gemiddelde club gebeurd. Het eten was echt heerlijk! Een dikke vette aanrader als je naar Siem Reap gaat (wel even van te voren boeken dus).

Op 27 oktober vertrokken Lou en ik naar Battambang. Na een afscheids-ontbijtje met Max, vertrokken we met de bus en na 5 uur rijden kwamen we aan. Lou en ik hebben hier geslapen in de goedkoopste hostel tot nu toe: Here Be Dragons voor maar 3 dollar! Score ;) Haha. Het hostel is prima; schoon en je kan heel chill buiten zitten in de vele stoelen en hangmatten. Om 17:00 werden we opgehaald door een tuctuc-driver om naar een grot te gaan. Iedere avond als het begint te schemeren, komen miljoen vleermuizen uit deze grot om opzoek te gaan naar eten. Dit was erg leuk om te zien!
De dag daarna werden we 's ochtends door dezelfde driver opgehaald om naar een krokodillenfarm te gaan. Eerst stopten we bij een markt, om wat ingewanden te kopen als voer. Zo'n markt is altijd weer een spectakel, vooral als je als enige met een witte huidskleur daar rondloopt. Vrouwen stoten elkaar aan en gaan dan naar je giechelen, wijzen, je huid aanraken en zelfs op je neus drukken. Ze vinden het erg fascinerend dat onze neuzen rechtop staan ipv plat op je gezicht. Verder vertellen ze je maar al te graag hoe mooi ze je wel niet vinden en dat je bijzonder bent. Ook al heb ik dit nu al een paar keer meegemaakt, het blijft toch grappig.
Bij de krokodillenfarm aangekomen had ik kleine kroko's verwacht. Maar nee, het waren maar liefst 800 gigantische beesten. Ze zaten heel zielig opgepropt in kleine hokken. Ze moesten over elkaar heen liggen omdat er anders geen ruimte was. De familie die ze houdt verkoopt de eieren, en aan het huis te zien waarin ze leven, legt ze dit zeker geen windeieren (ha-ha). Verder heb ik die dag, weer, een tempel gezien en ben ik nog naar een vissersdorpje geweest. In de middag Battambang verkent, maar ook dit vind ik geen leuke plaats: er zijn totaal geen winkels, leuke eettentjes of barretjes. Ik moest die dag ook een (goede) travelagency of een touristinformation hebben, maar zelfs dat hebben ze niet.

29 oktober was D-Day: Lou en ik moesten van elkaar afscheid nemen. Lou vertrok namelijk die ochtend terug naar Siem Reap om twee weken vrijwillergswerk te gaan doen op een school en ik zou later die middag naar Bangkok vertrekken. Ja, Bangkok inderdaad. Door het gebrek aan een goede travelagency kon ik vanuit Battambang niet gelijk door naar het Zuiden van Thailand, maar moest ik eerst terug naar Bangkok en vanuit daar verder reizen. Zucht.. Maar goed! Het afscheid.. Dit was wel een klein beetje emotioneel; we hebben toch ruim twee maanden samen gereisd. Niet altijd alleen met zijn tweeen, maar het overgrote deel wel. En vooral heel veel meegemaakt, gezien, gedronken, gegeten en gelachen samen. Gelukkig woont Lou lekker in Amsterdam, dus kunnen we vaak afspreken :).

Inmiddels ben ik dus alweer een aantal dagen alleen op pad, in Thailand! Ik ben weer in Bangkok en het voelt weer een beetje alsof ik net op reis ben. Een nieuw avontuur dus! Maar ik ben niet lang alleen, want over 17 dagen zie ik Niels eindelijk weer!!

Tot de volgende keer!

Liefs,
Quirine